Toffi vel Babsko Łapsko alias Landryna:)

bruni

Czas się żegnać z naszą Toffi powoli.
Chciałabym napisać o Niej, jaka jest.
Jest najpiękniejszym psem na świecie, zawsze była, jeszcze
zanim ją poznałam, to już była taka, a ja to wiedziałam.
Moja wymarzona.
Zostało jeszcze przekonać męża. To było 9 lat temu, pierwszy tydzień maja.
Wzięłam go szantażem - albo pies na urodziny albo nic, nie przyjmę żadnego prezentu. Pojechaliśmy do Pabianic pod Łodzią tylko zobaczyć, żebym dała święty spokój, bo "i tak nie kupimy żadnego psa".
Jechałam z rogalem na twarzy. Już nawet nie pamiętam jak znalazłam ten miot.
Wysiedliśmy pod wskazanym adresem, wyszła do nas Pani, za nią gromadka dzieci i złota karmiąca goldenka z wyciągniętymi cycuchami:)
Psy były w kojcu za domem, był piękny słoneczny dzień.
Te kilkadziesiąt kroków od bramy do kojca pamiętam do dziś. Szłam, ale duchem biegłam w podskokach.
Kiedy zobaczyłam kojec pełny złotych i biszkoptowych kulek popłynęły mi łzy. Dziewięć sześciotygodniowych psich piękności.
Marzyłam wtedy o goldenie jak w Neverending Story - miał być biały.
I był! Jeden jedyny w miocie. Urodził się ostatni. Od razu chciałam tego, ale już miał kokardkę Sad

To była chwila kiedy zamarłam. Mój pies już do kogoś należy - pomyślałam.
Powiedziałam, że ja przyjechałam po psa i tak będzie. Skoro ja nie mogę wybrać, to niech maluch wybierze mnie. Kiedy tylko ukucnęłam od razu podbiegł do mnie złoty maluch, najbardziej rozbrykany z całego stadka. Pomyślałam, że jest - mój pies. Uniosłam go do góry, a tam zonk! Siusiak! Ja nie chciałam psiego siusiaka. Wytłumaczyłam mu, że nie możemy być razem, bo ja czekam na psią córkę. Wrócił do rodzeństwa...
Z grupki odłączyła się kolejna kulka w moją stronę. Niezbyt szybko, ale podeszła. Zanim ją wzięłam pomyślałam sobie - niech to będzie ona. Podniosłam i od razu poprosiłam o zawiązanie kokardki.
Mąż nic nie powiedział. Pani wypuściła psiaki na ogródek. Była jeszcze suczka z białymi skarpetkami. Mąż mówi, a może jednak tamtą weźmy, jest ładniejsza. Oj, jak bardzo się mylił!
Toffi była ze mną przez tą godzinę, puściłam ja do reszty szczeniaków, a ona biegała, podgryzała je i tak szalała, że w niczym nie przypominała tej nieśmiałej dziewczynki sprzed godziny.
Musieliśmy wrócić za 2 tygodnie...
Była, czekała jeszcze piękniejsza niż przy pierwszym spotkaniu, nasza 113K w uszku:) Pierwsza noc spokojna, pierwszy spacer o piątej rano. Cudowny rześki poranek i ona na trasie, taka rozpoznawcza. Dziś te ścieżki zna na pamięć. Pierwsza walka o łóżko i o mnie z panem. Autentycznie uchlała mi męża. Pierwsza tresura, wakacje nad morzem, gdzie jako 4miesieczna sunia już kochała aportować patyki z wody. Jej żywioł woda...
Nasze wycieczki i ona taka jeszcze nieopierzona mała siedząca w samochodzie między moimi kolanami, a potem coraz mniej miejsca na te kolana, aż w końcu jeździła na tylniej kanapie, a jak się urodziły dzieci, to się przesiadła do bagażnika.
Pamiętam, jak lubiła wąchać mój brzuch w ciąży i gdy wróciłam z synkiem ze szpitala nie było jej. Przyjechała po tygodniu, wbiegła do domu, do pokoju dziecinnego i zrobiła coś, czego nigdy wcześniej nie robiła - schowała się pod dziecięcym łóżeczkiem. Smile

Wiele historii o Jej trudnej miłości do naszego syna, który gdy tylko nie dopilnowaliśmy po prostu robił Jej krzywdę, a ona nigdy nie protestowała. Dałaby sobie wydłubać oczy, wyskubać sierść i urwać ogon, ale na szczęście my na to nie pozwoliliśmy. Potem syn podrósł i już wiedział, że to nie żywy miś, a pies, który czuje. Skończyła się trudna miłość.
Któregoś razu w telewizji był koncert i sobie podśpiewywałam, a ona siedziała i patrzyła na mnie kręcąc łbem. Zaczęłam śpiewać głośniej Ave Maria, a Toffi zaczęła też wydawać dźwięki. Wyła sobie już tak ze mną regularnie. Lubi Janet Jackson, piosenkę z bajki o Flinstonach i Ave Maria:)
Kocha wodę. Znajdzie ostatnią kałużę i się w niej położy. Uwielbia kopać doły, szczególnie latem, gdy się chłodzi, pod krzewami:)
Jest typowym aporterem, wyczynowcem. Pójdzie za kijem pod największą falę. Były i chwile grozy, kiedy raz w ubraniu mąż już po nią biegł, ale ona tylko sobie nurkowała, ufff...
Uwielbia zimowe spacery, kopanie, tarzanie się w śniegu, wojnę na kulki. Kocha zrywać z rąk rękawiczki, dostaje wtedy wścieku tyłka.
Mój mąż, który nie chciał o Niej słyszeć, nie chciał w ogóle psa dzisiaj mówi o niej "moja najlepsza przyjaciółka"...
Nasze pierwsze dziecko.
Dziś z Jej oczu bije ogromny psi spokój i psia mądrość. Jest w tych oczach jeszcze radość, szczególnie na spacerku i kiedy młodsza córka się do niej przytula. Kiedy pojawi się w tych oczach cierpienie, będziemy musieli pozwolić Jej odejść, bo jest bardzo chora.
Będę zawsze pamiętać ją jako puchatą kulkę, która mnie wybrała, potem nieopierzoną wiewiórkę, która psociła, pięknego dorosłego rudego goldena jakim się stała, wszystko co było do teraz aż posiwiał Jej pysk.
I gdyby nie choroba i nie widoczne oznaki, że jest już 'staruszką' to wciąż na spacerach jest w niej ta szalona ruda wiewiórka, tylko szybciej się męczy, więcej słucha, mądrze patrzy.
Niezastąpiona, niezwykła, nasz niedźwiadek.
Kocham zapach jej łap, sierści w wietrzny dzień.
Uwielbiam całować w policzki i głaskać po nosie, brać w ręce jej pysk.
Cudowniejsza niż ją sobie wymarzyłam.

Jerzy Włodarczyk · Wysłany: Czw 0:35, 10 Mar 2011 Temat postu:

Piękne wspomnienia Smile

Miałaś szczęście i Toffi miała szczęście, że trafiła na Was Very Happy

Bruni. Jeszcze macie trochę czasu przed sobą więc nie myśl o rozstaniu bo po co Surprised

To jest nieuniknione i nie masz na to wpływu Cool

Jeżeli uważasz, że dałaś jej swoją miłość to zaraz po jej odejściu powinnaś mieć następnego psiaka, żeby też móc go miłością obdarować.

Akte_Angel · Wysłany: Czw 6:52, 10 Mar 2011 Temat postu:

Piękna historia wielkiej miłości, bardzo wzruszająca.....

AniaEmi · Wysłany: Czw 9:36, 10 Mar 2011 Temat postu:

zryczałam się Sad

wielkie szczęście Was spotkało w życiu- piękna miłość...

cieszcie się tymi chwilami które jeszcze przed Wami. Kochaj ją bardzo- upajaj się zapachem syrek i ścierci, całuj posiwiała morduchę i bądź przy niej kiedy uznasz że już nadszedł ten czas kiedy bedzie musiała przejśc na drugą stronę Sad

Całym sercem jestem z Wami, pięknie wspominasz i rób tak czasem to jakiś sposób na oczyszczenie.

pozdrawiam Was goraco

bruni · Wysłany: Czw 16:07, 10 Mar 2011 Temat postu:

Jej siwy pyszczek zimowy.

Cookie Monster · Wysłany: Czw 16:31, 10 Mar 2011 Temat postu:

Jerzy Włodarczyk · Wysłany: Czw 23:47, 10 Mar 2011 Temat postu:

bruni

Nie wiem od czego zacząć, bo ogromny żal i złość powoli ustępują.
Długo mnie nie było, bo sporo się działo w naszym życiu.
Opiszę od początku.
Długi weekend majowy. Łejaszek czyli nasza Toffi strasznie się dusi. Jest święto, wszystko zamknięte. Nie możemy patrzeć jak cierpi i ledwie łapie oddech. Autentycznie płakać się chce.
Podejmujemy decyzję, znajdujemy czynną 2 maja przychodnię weterynaryjną, idziemy na spacer z psem, długi... Toffi szaleje, biega, nie dusi się, jednak po spacerze w trakcie odpoczynku wszystko wraca.
W zasadzie to bardzo chcieliśmy, żeby już było jutro i żeby te cierpienia się skończyły.
Ranek, wsiadamy w samochód. Jesteśmy umówieni na 10:30. Jedziemy, na miejscu przedstawiamy całą sytuację, naszą decyzję.
Pani weterynarz bada psa, ogląda go, osłuchuje... Potem jej mąż w towarzystwie syna (weterynaria to ich wielka rodzinna pasja, nie tylko praca, zawód).
- "Wiecie Państwo co? Pobierzemy krew i inne próbki na badania, wyślemy za granicę do badania. Dzisiaj podam psu antybiotyk i sterydy, bo jeśli moje podejrzenia są słuszne, to psu się poprawi. W tym czasie poczekamy na wyniki". Robimy jeszcze RTG klatki piersiowej.

Faktycznie, pies prawie od razu czuje się lepiej, chyba ze stresu spowodowanego wizytą u lekarza. Następnego dnia prawie się nie dusi, po 48 h w ogóle. Dzwonimy do weta, on mówi, że dobrze.
Mijają kolejne dni, pies w formie. W między czasie odchudzamy Ją, bo dziadek przesadził z dokarmianiem - waga 45kg.
Dzwonimy do weterynarza zapytać czy są wyniki badań.
Są!
Żadnych zmian nowotworowych o charakterze złośliwym, żadnego raka!
Pies po prostu ma 9 lat i jak większosć psów w tym wieku ma kłopoty z krążeniem. Ciemne naloty na płucach i niektórych narządach to nie przerzuty, a zmiany spowodowane niedotlenieniem narządów!
Owszem, ma tłuszczaki i inne wianki, ale nie do cięcia w tym wieku psa i przy stanie jej serca.
Jedziemy na echo serca, USG tchawicy do najlepszego specjalisty w mieście, pracującego też w stolicy.
On wszystko potwierdza.

Jest dobrze. Toffi nie jest w rozkwicie, to wiadomo, ale nie jest ciężko chora. Antybiotyki i sterydy załatwią sprawę, no i dieta.

Moja pierwsza myśl, kiedy ochłonęliśmy po tych wszystkich wieściach, to iść i podłożyć bombę dwóm wcześniejszym 'uznanym' klinikom weterynaryjnym. Gdybym wtedy 2 maja pojechała tam, to uśpiliby mi psa bez żadnego ale!!! Opatrzność jakaś chciała, że byliśmy poza miastem i mieliśmy po prostu daleko do domu.

Oto dowód, że nasza Toffinka ma się dobrze:

tu może mniej ok, ale jest szczęśliwa, zapewniam:

Opisałam to wszystko, żeby się podzielić szczęściem i przestrzec Was przed podobnymi sytuacjami, weterynarzami od 7 boleści, dać nadzieję, że walka do końca, a nawet krok dalej czasem ma sens, wielki sens.

Dziękuję za uwagę i pozdrawiam!!

Marta i Nesti

Poryczałam się jak dziecko czytając Waszą historię,cieszę się,że sunia ma się już lepiej,dbajcie o nią (i jej wagę!),a wszystko będzie dobrze,dziś np.słyszałam o suni GR,ktora ma 12 lat,więc jeszcze wielę lat szczęścia przed Wami Very Happy

Pozdrawiam,Marta.

Krzysia

piekna, wzruszajaca historia pieknie przez Ciebie ujeta..sliczne zdjecia..
zycze Wam jeszcze wieeeelu latek razem (da sie !! ja znam goldenki 14 letnie Very Happy

)
pozdrawiam cieplusko

Jerzy Włodarczyk

bruni

Jurku,
pies był wcześniej leczony przez ponad 2 lata.
Zaczęło się od usunięcia narządów rozrodczych (macica, etc) z powodu nowotworu, później były guzy sutków. Wiekszość z nich ma usuniętych...
Kiedy około roku temu pojawiły się kolejne guzy, wetrynarz po badaniach z całą pewnością stwierdził, że to przerzuty, a pokasływanie i ciemne plami na plucach świadczą o duszeniu się w związku z przerzutami do płuc...
Wg. lekarza zostało nam czekać dokąd pies będzie się dobrze czuł, bo nie ma ratunku. Mieliśmy psa uśpić, kiedy uznamy, że się męczy.
Ufaliśmy temu weterynarzowi, co okazało się być wielkim błędem.
Co prawda skonsultowaliśmy psa w innej klinice, ale potwierdzili te diagnozę, stąd moje posty z 8 marca... może zbyt zawoalowane.

Kiedy nadszedł moment, że pies się naprawdę zaczął męczyć i pojechalismy ja uspić, to wypadki potoczyły się jak wyżej...

Co do dręczenia psa przez dziecko - spokojnie, siedzę tuż za... Córę od razu zdjęliśmy, cała sesja nieco inaczej wyglądała... Tak to jest z dziećmi i psem w domu, niestety...

Co do mojego żalu, to mam go do dwóch pierwszych weterynarzy, w pierwszym odruchu tak jak pisałam - chciałam tam jechać i wysadzić te kliniki w powietrze...teraz mi przechodzi. Jednak nie zamierzam tego tak zostawić.
Nasza obecna Pani weterynarz wraz z małżonkiem nie mogą się wydziwić
czemu w sumie najprostsza przyczyna takiego stanu u psa tej rasy została nie wzięta pod uwagę. Podobno to są książkowe podstawy. To samo powiedział specjalista od echa serca, który również badał tchawicę, przełyk, są one przewężone.

Kiedy otrzymaliśmy diagnozę - dobrą w sumie, to radość ogromna mieszała się ze złością.
Dla nas to jest aż Pies - nasz Pies, a dla weterynarzy był tylko psem.

bruni

Bliźniaczki&Figa

Brak nam słów...
Piękna, wzruszająca historia Wink

I przykład, że warto walczyć do końca, brawo!

Jerzy Włodarczyk