Sara 24.03.2004-21.11.2016 :(

Cortina · Wysłany: Pią 0:10, 25 Lis 2016 Temat postu: Sara 24.03.2004-21.11.2016 :(

Niestety w poniedziałek, 21 listopada, byłam zmuszona pomóc w odejściu mojej futrzanej przyjaciółki Sad

Pisałam w naszym wątku powitalnym, że przestała nagle chodzić, straciła chęć do jedzenia i życia Sad

Nie był to miły widok ale wiem, że podjęłam słuszną decyzję.
Moje serce krwawi ilekroć spojrzę na puste miejsce po legowisku, dywanik pod drzwiami balkonowymi, na którym uwielbiała spać...na puste miejsce pod bramą na podwórku, w którym zawsze czekała na nasz powrót Sad

Choc nie była moim psem od początku, pokochałam jak swoją. I, gdy po kilku latach, zamieszkała w moim domu czułam, że wróciła do rodziny. Była wspaniałą towarzyszką spacerów, przyjęła dwójkę moich dzieci i cierpliwie uczyła psiego języka, pozwalała po sobie raczkować, wtulać się w futro i karmić dzieciom

Nauczyła ich fantastycznej psiej miłości, zapachu i dotyku miękkiego łba, dotyku mokrego nosa na policzku.
Dzięki niej moje dzieci są wielkimi zwierzolubami i wiedzą jak zachowywać się w ich towarzystwie. Co skutkuje tym, że psy w obecności moich dzieci są spokojne, wyluzowane i chcą się bawić nawet, jeśli niekoniecznie przepadają za innymi dziećmi.
Dała się nawet obłaskawić dla półrocznego kociaka, który był tak namolny aż wywalczył wspólne spanie na jednym kocu. I nawet wspólne jedzenie z miski. Niestety tamta kotka nam zaginęła, drugi kot pojawił się pół roku później i pomimo początkowych oporów z obu stron- zapałali do siebie miłością

Kocur chyba czuł, że koniec Sary jest blisko bo ostatniej nocy nie opuszczał jej przez dłuższy czas śpiąc przy jej głowie...czuwał razem ze mną.
Jest smutek, żal i pustka (szczególnie wieczorami gdy dzieci śpią)...

Śpij spokojnie Sarunia! Wykonałaś świetną robotę tu na ziemi. Nauczyłaś nas bezwarunkowej miłości, wychowałaś mnie i moje dzieci, nauczyłaś mnie psiego języka i pokazałaś z jaką godnością i spokojem można odchodzić. Masz w moim sercu szczególne miejsce, którego żaden zwierz nie zajmie. Na zawsze zostaniesz w naszej pamięci...

Trampeczka

Bardzo mi przykro. Łzy mi pociekły, gdy czytałam, co pisałaś o Waszym wspólnym życiu. Sad

Trzymajcie się!

Jerzy Włodarczyk

To jest bardzo trudne podejmować taką decyzje ale czasami musimy.
Joanno zapewniliście Sarze piękne życie i to jest najważniejsze.
Przykro, że musiała odejść ale taki to już los Cool

.
Wierzę, że kolejny psiak czeka teraz na Was bo nie wyobrażam sobie życia bez psa.
Pozdrawiam serdecznie.

Dorota&Frodo

Bardzo mi przykro. Trzymajcie się Sad