Słów parę o tropieniu

aga3355

Gdzie ja mogę kupić taką materiałową długą linkę? W zoologicznym nie ma, a w internecie też nie mogę znaleźć...

Ewa&Duffel

Chodzi Ci o taką jak do nauki przywoływania? Ja kupiłam w sklepie ze sznurami i linami.

kesse

ja kupiłam niedawno na allegro,
proszę bardzo Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

Ewa&Duffel

Mam taką samą, tylko że bez karabińczyka i kosztowała tylko 10 zł Wink

eewwaa

A czy zimą też można układać ślady?

indiana

Drako

a jest to pewne że piesek pojdzie za naszym śladem a nie gdzie mu sie podoba Very Happy

??

Marta2113

No właśnie, a jak pies nie pójdzie naszym śladem, to jak się wtedy zachować? Co zrobić, żeby mu pokazać o co nam chodzi, że ma nas znaleźć?

Cookie Monster

Postanowiliśmy tropić!

Nasz Cookie, jak wszystkie goldenki, jest bardzo inteligentnym psem, który zawsze wykazywał zainteresowanie, chęć oraz zdolności w kierunku aportu i tropienia. Nigdy jednak nie prowadzaliśmy go na szkolenia ani kursy. Aport był zawsze formą zabawy. Początkowo zwykłe rzucanie patyków na płaskiej łące, potem piłek, aport z wody, aż wreszcie rzucanie np. patyka w szuwary, krzaki. Cookie jest strasznie zawzięty, szuka, aż znajdzie, bez znaczenia, ile miałoby to trwać. Jeśli patyk przepadł na dobre, przynosi coś innego, czasem też sami go naprowadzamy. Jednak bardzo rzucił nam się w oczy ten upór podczas poszukiwania zagubionej rzeczy. Naprawdę łatwo nie daje za wygraną i nie rezygnuje z poszukiwań. Dziś postanowiliśmy pojsc o krok dalej.

Trzymlismy sie wskazowek Indiany. Dluga lina, jedna osoba się chowa zostawiajac za soba slady. Pies widzi początek ukladania sladow, po czym zaslaniany jest mu widok. Ja schowalam Cookiego za drzewo, Wojtek czmychnął przez łąkę do zagajnika i skrył się za drzewem. My z Cookiem odczekalismy chwilę i ruszyliśmy za tropem. Pierwszy odcinek był prosty, szlismy pod górkę (Cookie ciagnal jak szalony). Potem okazalo sie ze na szczycie górki jest dróżka biegnąca w dwie różne strony, każda do zagajników. Tu pies przystanął, węszył w powietrzu, po czym ruszył w prawo (niestety w tym miejscu nkreciło się od czasu do czasu trochę ludzi). Zwątpiłam, bo zaczęliśmy iść w kierunku idących z daleka osób. Nagle pies skręcił nad urwisko - "to koniec"- myślę - "tam przecież nie ma żadnych śladów". Ale nie, za chwilę powrócił na ścieżkę i wyraźnie węszył przy ziemi, zboczył na pas tuż przy drzewach i ku mojemu wielkiemu zdziwieniu bezbłędnie trafił do schowanego za drzewem Wojtka (cały odcinek ok 120 m). Radości nie było końca (nagroda oczywiście była natychmiast udzielona). Potem Wojtek powiedział, że był w szoku, że Cookie zatrzymał się nad urwiskiem, bo właśnie tam zatrzymał się on zastanawiając się, gdzie iść dalej. Wojtek jest doskonałym celem, bo pies jest w nim zakochany po uszy i świata poza nim nie widzi. To co sprawiło mi najwięcej trudności, to to, że pies strasznie rwał ( jak zawsze, gdy pędzi do Wojtka), musiałam użyć całej siły, by utrzymać go w ryzach nie wydawając żadnej komendy hamującej (bałam się, że jak go zatrzymam, przestanie rozumieć cały sens tropienia). Jestem dumna z naszego psiaka, na następny weekend planujemy kolejne tropienie.

saida

Brawo Cookisiowie

super, że wykorzystujecie w tropieniu potencjał Cookiego

p/s nowy, rodzinny avatarek też jest świetny

edit: Agnieszka a jakie ślady zostawiał Wojtek po drodze? coś osobistego czy tylko ślady butów?

Cookie Monster

saida

Cookie Monster

Tropienia część 2

Dziś wstaliśmy skoro świt i udaliśmy się do dziczy za miasto. Metoda tropienia jak ostatnio (ja z Cookiem kryjemy), Wojtek się chowa. W pierwszej kolejności pozwoliliśmy psu jednak załatwić toaletę, żeby się potem koncentrował na tym co trzeba. Tym razem wybraliśmy trudniejszy teren i był to jeden z błędów, jakie dziś popełniliśmy. Z ostatniego tropienia powtórzył się dziki galop i rwanie Cookiego. Na dużym polu z odbiciem ściezki pies jednak stracił rezon i postanowił skupić się na węszeniu, chwilę stał, badał. Ach, pięknie mu to szło: raz przy ziemi, raz pod wiatr. Poszedł jednak tropem przez pole. Idzie idzie, zatrzymuje się, węszy, ogląda się, węszy, nagle szybko biegnie, ciągnie, znów węszy. Dotarliśmy do haszczy i zarośli. Zaczął krążyć, lina zaplątała się w krzewy, ja (skończony zdechlak) zadyszana po pogoni, gardło w stanie szoku termicznego (był przymrozek). Pies zaczął się motać. Zwątpiłam, bo nie mialam pojecia czy w ogole w dobrą stronę poszliśmy (kolejny błąd, powinnam zawsze z Wojtkiem omawiać, gdzie będzie), z tego powodu zaczęłam sporowadzać psa ze śladu, uznałam, że pomylił się już na początku. Wrociliśmy do punktu ostatniego sladu. Dupa. Gwizd Wojtka. Musiałam psa spuscic ze smyczy, bo już bym fizycznie nie dała rady (a pole pod górę). Odnalazł cel w ciągu 20 sekund. I teraz tak: popelnilam kilka bledów. poza tymi już wspomnianymi wielkim błędem było niezaufanie psu, który- jak się okazało- lepiej wiedział co robi niż jego pani Rolling Eyes

. Ok, już się nie powtórzy. Miałam też straszne rozterki, czy go w tych haszczach puścić, aby sam trafił do celu. Bo z jednej strony w tropieniu nie chodzi o to, by pies dotarł do celu sam, ale aby doprowadził do niego swojego człowieka (tak mnie się wydaje). Myślę jednak, że w fazie początkowej ważniejsze było samo rozpoznawanie śladu i praca zakończona sukcesem w celu dalszej motywacji psa. Trochę nam się wszystko pomieszało. Nie wiem też, czy gwizd Wojtka był wskazany (choć przypuszczam, że pies po prostu stwierdził, że może Wojtek sobie juz poszedł i nie ma co szukać dalej?). Najważniejsze jednak, że był sukces, nagroda i co jeszcze ważniejsze- kupa zabawy i hulanek (i prawie upolowaliśmy zająca, lecz wyczmyhnął się nam z krzaków). Jeśli po tej wyprawie nie zachoruje na zapalenie płuc, to będzie dobrze. Wink